Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος συμμετείχει για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά στη μεγαλύτερη εικαστική έκθεση που πραγματοποιείται στη χώρα μας, την art athina 2016. Οι άνθρωποι του Τεχνοχώρου, πιστοί στο στόχο τους, επέλεξαν και παρουσίασαν στο φιλότεχνο κοινό, καταξιωμένους και ανερχόμενους καλλιτέχνες που συνθέτουν ένα κράμα ζωγραφικού, γλυπτικού και χαρακτικού μικρόκοσμου.

Ο Κωνσταντίνος Βαλαής, κόντρα στην κρίση και το φόβο, τόλμησε και κατασκεύασε το μεγαλύτερο και βαρύτερο γλυπτό έργο που έχει παρουσιαστεί ποτέ στην art athina, ύψους 3,40 μέτρων και βάρους 800 κιλών.  Η ελιά, το κατεξοχήν ελληνικό σύμβολο ειρήνης, προστασίας και γαλήνης, δέσποζε και ήταν ορατό από σχεδόν κάθε σημείο της έκθεσης, αποτελώντας «τον ομφαλό» του περιπτέρου Β6 και το έργο – σταθμό της διοργάνωσης. Μεταφέροντας σε όλους ένα μήνυμα ελπίδας και ευημερίας, υπενθύμιζε διαρκώς στο θεατή τις αρχαιότερες, πανανθρώπινες και διαχρονικές αξίες, δίνοντας συγχρόνως μια βουβή υπόσχεση για ένα καλύτερο αύριο.

Ο Pino Pandolfini, διεθνής καλλιτέχνης Ιταλικής καταγωγής, μέσα από την εγκατάστασή του με τη μορφή της ιταλικής σημαίας, έθιξε τις έννοιες της ταυτότητας κάθε λαού αλλά και αυτές της παγκοσμιοποίησης και της Ευρωπαϊκής «Ένωσης». Έχοντας κάθε χρώμα το δικό του συμβολισμό, (υπερ)τονίστηκε η σημασία του μέσα από τα φώτα νέον, προσελκύοντας το βλέμμα του θεατή και καλώντας τον να αναλογιστεί τη σύγχρονη πραγματικότητα.

Η Δήμητρα Σιατερλή, με ενεργό ρόλο σε όλες τις εκφάνσεις της εικαστικής «παλέτας», και κυρίως τη ζωγραφική και τη χαρακτική, παρουσίασε μία εγκατάσταση.  Ως μία άλλη «Αριάδνη», έδωσε στο θεατή το μίτο που κατασκεύασε από ιστό αράχνης και τον προέτρεψε να βρει το δρόμο και τη διέξοδο από τους λαβύρινθους της καθημερινότητάς του και να δει τα κενά διαστήματα ανάμεσα στα ίχνη που αφήνουν οι διαδρομές του, αναγνωρίζοντας σε αυτά το μόνο και πιο ασφαλή τόπο δράσης του.

Ο Δήμος Κηπουρός και ο Νικόλας Αντωνίου, δύο νέοι καλλιτέχνες που δε δίστασαν να εγκαταλείψουν τις «ασφαλείς οδούς» και  να ακολουθήσουν το όνειρό τους μέσα σε μία δύσκολη και αφιλόξενη, από κάθε άποψη, εποχή.

Ο Νικόλας Αντωνίου στο σύνολο του έργο του τοποθετώντας στο κέντρο της προσωπικής του δημιουργίας τον άνθρωπο και το συναισθηματικό του σύμπαν, ισορροπεί ανάμεσα στη μορφοποίηση και την αοριστία, προστατεύοντας την ελευθερία του καλλιτέχνη και τη σχέση του με το τελάρο, ενώ αφυπνίζει τη φαντασία του θεατή, καλώντας τον έτσι να δώσει στις φιγούρες το τελικό σχήμα που ο ίδιος επιθυμεί.

Ο Δήμος Κηπουρός, ένας δανδής της εποχής μας, περιπλανιέται και καταγράφει στιγμές της καθημερινότητας αποτυπώνοντας πρώτα στο φωτογραφικό του «ημερολόγιο» και ύστερα στον καμβά, θέματα που μας απασχολούν όλους. Παρουσιάζοντας την πραγματικότητα όπως είναι χωρίς να παραλείπει να δώσει στα έργα του και μια συμβολική διάσταση, προσέφερε στο θεατή τη δυνατότητα να γίνει κριτής του κόσμου και της ίδιας του της ζωής.

Η Σοφία Γαϊτάνη, μας παρουσίασε την Πόλη, αποτυπώνοντας ζωγραφικά την προσωπική της  περιπλάνηση ανάμεσα σε ονειρικές στιγμές και συζητήσεις, σε αναμνήσεις και συναισθήματα προβάλλοντας με τον δικό της τρόπο την καθημερινότητα μιας πόλης που πάλλεται από την πολυπολιτισμικότητα και αποτελεί ένα ψηφιδωτό χρωμάτων και λαών, σαν τους πολύχρωμους πίνακες που αποπνέουν έναν τόνο ευτυχίας και φωτός.

Ο Δημήτρης Κρέτσης, καλλιτέχνης διεθνούς βεληνεκούς, παρουσίασε την τελευταία του δουλειά. Απεικονίζοντας τον άνθρωπο που προσπαθεί να δαμάσει το νερό και τον αέρα, τιθάσευσε αριστοτεχνικά το χρώμα μεταφέροντας τον θεατή σε κόσμους υδάτινους και θαλάσσιους, με έντονες διακυμάνσεις φωτός, συμβολίζοντας τις μεταβολές και τους παλμούς της ανθρώπινης ψυχής.